Drie levens en een koord

Een zeer eenvoudige synopsis: drie alpinisten beklimmen de Mont Blanc. Dit uitgangspunt laat toe het te hebben over de gevaren van het hooggebergte: de lawines, de kloven, de mist, de beklimming van de rotsen, het touwwerk enz. Maar dat alles wordt geïdealiseerd, overstegen door een opmerkelijk en krachtig gebruik van de filmtaal.

Een voorbeeld, het Hitchcockiaanse openingsbeeld: een shot van een besneeuwde wegwijzer, een panoramische opname in vogelperspectief over een indrukwekkende horizon … een man opent het raam van een berghut … close-up van de voeten van de bergbeklimmers. De doeltreffendheid van deze montage dient om van deze film een hymne aan de mens te maken, aan zijn relatie tot de wereld en de ruimte, aan de schoonheid van de inspanning. Er is geen boodschap die zich opdringt, maar een poëtische en verheffende aanpassing van het gebaar aan zijn doel, aanpassing van een lichaam en beheersing van de elementen. Die lyrische stijl wordt constant ondersteund door de polyfone muziek van Maurice Jaubert, die de beklimming en de verovering van de top ritmisch in klank brengt. We vinden hier een doeltreffendheid en een esthetiek van de opname en de montage die doen denken aan zowel Vertov als Riefenstahl, die dubbele verwantschap die elk verband met ideologie uitsluit. Er is geen pathos, geen melodrama, geen schoonheid van het beeld om het beeld, geen boodschap. De esthetiek wordt nooit gescheiden van de ethiek; dat wil zeggen: voor een documentaire is die esthetiek gebonden aan de werkelijkheid van het onderwerp en aan de wens te informeren zonder te deformeren. De belevenissen zijn eenvoudig en precies, maar er zijn ook twee verhalen van bergbewoners, een drama (het katje in de sneeuw) en een burleske anekdote (de amateur-bergbeklimmer), die ons er nog eens aan herinneren dat Henri Storck dé grote natuurverteller is.

Realisatie : Henri Storck

Technisch advies : Roger Frison-Roche, Georges Tairraz

Beeld : Georges Tairraz

Montage : Henri Storck

Vertolking : Roger Frison-Roche, Emile Folliguet, Alfred Burnet, Alfred Payot, Firmin Mollier, Roland Couttet, André Audousset, Maurice Baquet

Muziek : Maurice Jaubert voor 3 zangers en 8 musici

Geluidsopname : Melodium, Studios van Neuilly, Charles Boutelleau-procédé (Brevet Thomson Houston)

Productie : Henry Françaix gekend onder de naam van Nicodex

Titelkaart : IFA presenteert een film over alpinisme volledig op grote hoogte in het Mont-Blanc-gebergte gefilmd met de medewerking van professionele gidsen.

35 mm / zwart-wit / 33 minuten / 1933

Om de film te bekijken, gelieve de paswoord per email vragen naar info@fondshenristorck.be en dan hier klikken

Storcks film Drie levens en een koord, hoe interessant ook, lag sedert maanden te Parijs te wachten … toen Koning Albert stierf! …

(…) Moest Drie levens en een koord een Amerikaansche prent zijn, men zou gaan meenen dat dit alles fijn uitgevonden reklame is voor het in den handel brengen van het filmprodukt. Doch de feiten zijn daar; het is alles echt. En we vertellen het aan onze lezers, ook alleen maar om er op te wijzen hoe typisch en eigenaardig het lot van deze films is, die, ongeveer een jaar geleden als dokumentaire gedraaid, plotseling door een dramatisch toeval en enkele bijkomstige omstandigheden, aan de orde van den dag komt. Dat deze film nu nog bovendien in onze steden zou voorgesteld worden als een hulde aan … den alpinist Albert I, lag voor de hand.

G., Vooruit, 9 maart 1934

Bij het bekijken van deze film wordt men getroffen door de rigoureuze eenvoud van de visie, door de weigering te dramatiseren en de bergbeklimmers als supermensen voor te stellen. Storck is de tegenpool van de romantische sensatiezoeker zoals een Arnold Franck … Hij heeft de les van Flaherty onthouden, die zich principieel houdt aan het dagelijkse gedrag van het personage in die situatie en die de schoonheid van het landschap weergeeft zoals ze is, zonder esthetische effecten.

Paul Davay, Revue Belge du cinéma, Brussel, augustus 1979

Onverantwoordelijk, dat was Storck tot op het einde van de film. Die duivelse kerel zag, door een afwijking in zijn persoonlijkheid, alléén de filmkunst, sprak sléchts over filmkunst en zag alles in het licht van het spektakel. Hij wou per se een lawine en was niet tevreden met de magere sneeuwverschuiving die wij veroorzaakt hadden. Op een dag maakte hij ons zodanig gek dat we besloten voor een mooie lawine te zorgen. Storck en heel de ploeg gingen op een terras plaatsnemen. En toen riep hij naar ons: En ik wil een sneeuwverschuiving die dààr stopt, horen jullie me, dààr op 50 centimeter van de camera.

Roger Frison-Roche, La revue du ski, nummer 8, Straatsburg, oktober 1933