Onheil van de oorlog (het)

Tweede gedeelte van de diptiek gewijd aan het oeuvre van Félix Labisse, thematisch als het eerste: na de vrouw, de oorlog. Ditmaal is er geen documentaire inmenging; het is eenvoudigweg een becommentarieerde wandeling doorheen zijn metaforisch strijdlustige doeken: sperwerbeelden, sciencefictionstrijders, moloch-robots, gedode of dodende vrouwen.

Het beeld, de tekst en de muziek gaan uitstekend samen en laten een angstige en apocalyptische indruk na. Ook hier gebruikt Henri Storck zijn methode: de schilderijen als een verhaal verkennen, een picturaal universum door de camerabewegingen, de commentaren en de muziekpartituur intensifiëren.

Realisatie en synopsis : Henri Storck

Beeld : José Dutilleu

Montage : Henri Storck

Tekst : Pierre Seghers (met gebruik van citaten van Alfred Jarry, Aragon, Patrice de la Tour du Pin)

Stem : Jean Desailly

Muziek : Philippe Arthuys

Coproductie : André Tadié (Parijs), Henri Storck (Brussel)

Complementaire film bij Van het geluk bemind te zijn

Italiaanse versie. Tekst van Enrico Fulchignoni

Duitse versie

35 mm / kleur (Eastmancolor) / 11 minuten / 1962

Mijn adolescentie verliep in een milieu van schilders. Mijn oom schilderde en onze familie was erg bevriend met de schilders die in de stad woonden en die sedertdien beroemd geworden zijn: Ensor, Spilliaert, Permeke … Die Oostendse schilders waren mijn meesters. Ik toonde hun mijn proeven die ik met mijn Pathé-Baby 9,5 mm draaide en die door hun eigen thema’s geïnspireerd waren …

Andrée Tournès, interview met Henri Storck, Jeune Cinéma, mei-juni 1988

Twee werken geïnspireerd door de vriendschap die hem sedert 35 jaar verbindt met de surrealistische schilder en toneeldecorateur Félix Labisse.

Paul Paul Davay, Cinéma de Belgique, Ed. Duculot, 1973

… Het onheil van de oorlog (1962), een krachtige aanklacht tegen de wreedheid en de absurditeit van de vijandelijkheden alsook tegen de dreiging van een nucleaire aanval, is uitsluitend samengesteld uit schilderijen van Labisse. Een gemeenschappelijke noemer in beide films: nooit het werk van de kunstenaar verraden, maar er de toon uit putten door een filmstijl conform het behandelde onderwerp aan te nemen. Opnamen en overgangen, decoupage en continuïteit ontwikkelen het contrapunt, in de surrealistische stijl van Labisse. Het is weer eens de camerastijl van Storck die onze kennis en de ontdekking van een schilder vergroot.

René Rozon, Storck ou la peinture retrouvée, Vie des Arts, Canada, winter 1977-1978