Pleziertreinen

In de eerste diptiek die Henri Storck aan zijn geboortestad gewijd heeft, vormt Beelden van Oostende een onderdompeling in de zee-elementen en belicht Pleziertreinen het menselijke element. Het strand en de badgasten, houdingen en gebaren.

Alles is een kwestie van kijken. Wat gebeurt er op het zand? Bij deze film kun je spreken van schetsen en portretten, van kleine pointillistische penseelstreken in een geamuseerde en warme beschrijving van een zomerse zondag in de badplaats. Er zijn verticale lijnen, de baders die zich in het water storten, en horizontale lijnen, de slapers, volwassenen en kinderen, zij die een badpak aanhebben en zij die een pak-met-hoed dragen. Er zijn er blootsvoets en er zijn er geschoeid, de mooie baadsters en de toeschouwers. In de statische beelden vind je Doisneau en Cartier-Bresson terug. Ook zijn er kleine komische scènes: de politieman die de precieze plaats van een schouderbandje van een baadster corrigeert, een bandje dat nonchalant weer afglijdt van zodra hij zijn rug gekeerd heeft …

Reportage : Henri Storck

35 mm / zwart-wit / stomme film / 8 minuten / 1930

Dat alles vormt een geheel van live scènes die getuigen van een scherpe zin voor de ironische observatie en die het koddige van de schilderijen van Ensor oproepen. Ensor – moeten we het nog zeggen – die eveneens door de Oostendse menigten geïnspireerd werd. We merken ook nog op dat deze zeer korte film zeker zijn humoristische kracht niet verloren heeft en zelfs nog door de tijd heen aan scherpte gewonnen heeft. Dat voegt nog iets toe aan het retrospectieve belang van het tijdsdocument.

Jacques Polet, Revue belge du cinéma, augustus 1979

De kranten hebben dit vreemde bericht gepubliceerd: Amerika koopt Belgische films op! We moeten dit wonder wellicht tot zijn juiste verhoudingen herleiden: een avant-gardekring heeft in Europa een opkoper belast met de opdracht informatie in te winnen over de waarde van de avant-gardeproducties in de Europese landen. Voor België ging de keuze van de Amerikanen uit naar een film van Charles Dekeukeleire en naar een recent werk van Henri Storck: deze film, Pleziertreinen, vormde het hoogtepunt van de voorstellingen die het Congres van de Onafhankelijke Film aan het bioscoopjournaal wijdde.

Julien Flament, La Vie, februari 1931

De gebaren en de gelaatsuitdrukkingen van individuen die op goed geluk in de menigte verrast worden, krijgen iets karikaturaals, iets dichterlijks of aangrijpends. De suggestie dat het om een typisch sociaal milieu gaat, doet denken aan Breugel, Bosch, Ensor of Permeke.

Paul Davay, Cinéma de Belgique, 1973

O! … dikke oude heertjes, bolle oude dametjes, Belgische potvissen, conciërges, rond en volgevreten: Storck heeft jullie – in een film vol zon – vereeuwigd.

Michel de Ghelderode, Revue Tribord, nummer 8, augustus 1931